esperanto » indonezia | 53 [kvindek tri] | Vendejoj

53 [lima puluh tiga] Toko

Ni serĉas sportvendejon.	Kami mencari sebuah toko peralatan olahraga.
Ni serĉas viandovendejon.	Kami mencari sebuah toko daging.
Ni serĉas apotekon.	Kami mencari sebuah apotik.
Ni ja volas aĉeti futbalan pilkon.	Kami ingin membeli sebuah bola sepak.
Ni ja volas aĉeti salamon.	Kami ingin membeli salami.
Ni ja volas aĉeti medikamentojn.	Kami ingin membeli obat-obatan.
Ni serĉas sportvendejon por aĉeti futbalan pilkon.	Kami mencari toko peralatan olahraga untuk membeli bola sepak.
Ni serĉas viandovendejon por aĉeti salamon.	Kami mencari toko daging untuk membeli salami.
Ni serĉas apotekon por aĉeti medikamentojn.	Kami mencari apotik untuk membeli obat-obatan.
Mi serĉas juveliston.	Saya mencari toko perhiasan.
Mi serĉas fotovendejon.	Saya mencari toko peralatan foto.
Mi serĉas dolĉaĵvendejon.	Saya mencari sebuah toko kue.
Mi ja intencas aĉeti ringon.	Saya berencana membeli sebuah cincin.
Mi ja intencas aĉeti filmon.	Saya berencana membeli sebuah film.
Mi ja intencas aĉeti torton.	Saya berencana membeli kue tar.
Mi serĉas juveliston por aĉeti ringon.	Saya mencari sebuah toko perhiasan untuk membeli sebuah cincin.
Mi serĉas fotovendejon por aĉeti filmon.	Saya mencari sebuah toko peralatan foto untuk membeli sebuah film.
Mi serĉas dolĉaĵvendejon por aĉeti torton.	Saya mencari sebuah toko kue untuk membeli kue tar.

La memoro bezonas la parolon

La plej multaj homoj memoras sian unuan lernejan tagon. Ili tamen ne plu scias tion, kio antaŭe okazis. Ni havas preskaŭ neniun memoron pri niaj unuaj vivjaroj. Sed kial estas tiel? Kial ni ne memoras tion, kion ni travivis estante beboj? La kialo troviĝas en nia disvolviĝo. La parolkapablo kaj la memorkapablo disvolviĝas preskaŭ samtempe. Kaj por povi ion memori, la homo bezonas la parolkapablon. Tio signifas ke li jam devas havi vortojn por tio, kion li travivas. Sciencistoj efektivigis diversajn testojn kun infanoj. Ili tiuokaze faris interesan malkovron. Ekde kiam la infanoj lernas paroli, ili forgesas ĉion antaŭe okazintan. La eko de la parolo do estas ankaŭ la eko de la memoro. La infanoj multe lernas en la unuaj tri jaroj de sia vivo. Ili ĉiutage travivas novajn aferojn. Ili tiuaĝe ankaŭ faras tre gravas spertojn. Ĉio ĉi malgraŭe perdiĝas. La psiĥologoj nomas tiun fenomenon infana amnezio. Restas nur la aferoj, kiujn la infanoj povas nomi. La personajn spertojn konservas la membiografia memorkapablo. Ĝi funkcias kiel taglibro. En ĝi konserviĝas ĉio, kio gravas por nia vivo. La membiografia memorkapablo do ankaŭ formas nian identecon. Sed ĝia disvolviĝo dependas de la lernado de la gepatra lingvo. Kaj nian memorkapablon ni povas aktivigi nur per nia parolkapablo. Kompreneble ne vere forestas la aferoj, kiujn ni travivis estante beboj. Ili estas konservitaj ie en nia cerbo. Sed ni ne plu povas aliri ilin… vere bedaŭrindas, ĉu ne?