esperanto » finna | 53 [kvindek tri] | Vendejoj

53 [viisikymmentäkolme] Kauppoja / liikkeitä

Ni serĉas sportvendejon.	Etsimme urheiluliikettä.
Ni serĉas viandovendejon.	Etsimme lihakauppaa.
Ni serĉas apotekon.	Etsimme apteekkia.
Ni ja volas aĉeti futbalan pilkon.	Haluamme nimittäin ostaa jalkapallon.
Ni ja volas aĉeti salamon.	Haluamme nimittäin ostaa meetvurstia.
Ni ja volas aĉeti medikamentojn.	Haluamme nimittäin ostaa lääkkeitä.
Ni serĉas sportvendejon por aĉeti futbalan pilkon.	Etsimme urheiluliikettä ostaaksemme jalkapallon.
Ni serĉas viandovendejon por aĉeti salamon.	Etsimme lihakauppaa ostaaksemme meetvurstia.
Ni serĉas apotekon por aĉeti medikamentojn.	Etsimme apteekkia ostaaksemme lääkkeitä.
Mi serĉas juveliston.	Etsin kultaseppää.
Mi serĉas fotovendejon.	Etsin valokuvaliikettä.
Mi serĉas dolĉaĵvendejon.	Etsin konditoriaa.
Mi ja intencas aĉeti ringon.	Aion nimittäin ostaa sormuksen.
Mi ja intencas aĉeti filmon.	Aion nimittäin ostaa filmirullan.
Mi ja intencas aĉeti torton.	Aion nimittäin ostaa kakun.
Mi serĉas juveliston por aĉeti ringon.	Etsin kultaseppää ostaakseni sormuksen.
Mi serĉas fotovendejon por aĉeti filmon.	Etsin valokuvaliikettä ostaakseni filmirullan.
Mi serĉas dolĉaĵvendejon por aĉeti torton.	Etsin konditoriaa ostaakseni kakun.

La memoro bezonas la parolon

La plej multaj homoj memoras sian unuan lernejan tagon. Ili tamen ne plu scias tion, kio antaŭe okazis. Ni havas preskaŭ neniun memoron pri niaj unuaj vivjaroj. Sed kial estas tiel? Kial ni ne memoras tion, kion ni travivis estante beboj? La kialo troviĝas en nia disvolviĝo. La parolkapablo kaj la memorkapablo disvolviĝas preskaŭ samtempe. Kaj por povi ion memori, la homo bezonas la parolkapablon. Tio signifas ke li jam devas havi vortojn por tio, kion li travivas. Sciencistoj efektivigis diversajn testojn kun infanoj. Ili tiuokaze faris interesan malkovron. Ekde kiam la infanoj lernas paroli, ili forgesas ĉion antaŭe okazintan. La eko de la parolo do estas ankaŭ la eko de la memoro. La infanoj multe lernas en la unuaj tri jaroj de sia vivo. Ili ĉiutage travivas novajn aferojn. Ili tiuaĝe ankaŭ faras tre gravas spertojn. Ĉio ĉi malgraŭe perdiĝas. La psiĥologoj nomas tiun fenomenon infana amnezio. Restas nur la aferoj, kiujn la infanoj povas nomi. La personajn spertojn konservas la membiografia memorkapablo. Ĝi funkcias kiel taglibro. En ĝi konserviĝas ĉio, kio gravas por nia vivo. La membiografia memorkapablo do ankaŭ formas nian identecon. Sed ĝia disvolviĝo dependas de la lernado de la gepatra lingvo. Kaj nian memorkapablon ni povas aktivigi nur per nia parolkapablo. Kompreneble ne vere forestas la aferoj, kiujn ni travivis estante beboj. Ili estas konservitaj ie en nia cerbo. Sed ni ne plu povas aliri ilin… vere bedaŭrindas, ĉu ne?