როგორ სწავლობს ტვინი გრამატიკას?

ჩვენი მშობლიური ენის სწავლას ჩვილ ასაკში ვიწყებთ. ეს ავტომატურად ხდება. ჩვენ ამას ვერ ვაცნობიერებთ. თუმცა, სწავლის დროს ჩვენ ტვინს ბევრის გაკეთება უხდება. მაგალითად, გრამატიკის სწავლის დროს მას ბევრი სამუშაო აქვს გასაკეთებელი. ის ყოველდღე რაღაც ახალს ისმენს. ის მუდმივად ღებულობს ახალ სტიმულებს. მაგრამ ტვინს არ შეუძლია ყველა სტიმულის ცალკე დამუშავება. მან ეკონომიურად უნდა იმოქმედოს. ამიტომ ის რეგულარობაზეა ორიენტირებული. ტვინი იმახსოვრებს იმას, რაც ხშირად ესმის. ის აღრიცხავს, თუ რამდენად ხშირად წარმოიქმნება ესა თუ ის ინფორმაცია. მერე ამ მაგალითებიდან მას გრამატიკული წესი გამოჰყავს. ბავშვებმა იციან, სწორია წინადადება, თუ არა. თუმცა, მათ არ იციან, თუ რატომ არის ასე. მათმა ტვინმა იცის წესები ისე, რომ ისინი არ უსწავლია. მოზრდილები ენას განსხვავებულად სწავლობენ. მათ უკვე იციან მათი მშობლიური ენის სტრუქტურები. ისინი ქმნიან ბაზისს ახალი გრამატიკული წესებისთვის. მაგრამ იმისათვის, რომ ისწავლონ, მოზრდილებს სწავლება სჭირდებათ. როდესაც ტვინი გრამატიკას სწავლობს, მას ფიქსირებული სისტემა აქვს. ამის დანახვა შეიძლება, მაგალითად, არსებით სახელებით და ზმნებით. ისინი ტვინის სხვადასხვა უბნებში ინახება. ტვინის სხვადასხვა უბნები მათი დამუშავების დროს აქტიურია. მარტივი წესების შესწავლა ასევე რთული წესებისგან განსხვავებულად ხდება. რთული წესების შემთხვევაში ტვინის უფრო მეტი უბანი მუშაობს ერთად. ზუსტად როგორ სწავლობს ტვინი გრამატიკას, ჯერჯერობით გამოკვლეული არ არის. თუმცა, ვიცით, რომ მას თეორიულად გრამატიკის ყველა წესის სწავლა შეუძლია...