მეხსიერება ლაპარაკს საჭიროებს

ადამიანების უმრავლესობას ახსოვს მათ მიერ სკოლაში გატარებული პირველი დღე. თუმცა, წინა პერიოდს ვეღარ იხსენებენ. ჩვენი ცხოვრების პირველი წლები თითქმის აღარ გვახსოვს. რატომ არის ასე? რატომ არ გვახსოვს ის, რაც ბავშვობაში გადაგვხდა თავს? მიზეზი ჩვენს განვითარებაშია. მეტყველება და მეხსიერება დაახლოებით ერთსა და იმავე დროს ვითარდება. და რაღაცის დასამახსოვრებლად ადამიანს სჭირდება მეტყველება. ანუ, იმისთვის, რაც მის თავს ხდება სიტყვები უნდა ჰქონდეს. მეცნიერებმა ბავშვებში უამრავი ტესტი ჩატარეს. ამ პროცესში მათ საინტერესო აღმოჩენა გააკეთეს. როგორც კი ბავშვები ლაპარაკს სწავლობენ, ისინი ივიწყებენ ყველაფერს, რაც მანამდე მოხდა. ასე რომ, ლაპარაკის დაწყება ასევე მეხსიერების დასაწყისია. ბავშვები ძალიან ბევრს სწავლობენ მათ სიცოცხლის პირველი სამი წლის განმავლობაში. ისინი ყოველდღიურად იღებენ ახალ გამოცდილებას. ამ ასაკში მათ ასევე ძალიან საინტერესო გამოცდილება აქვთ მიღებული. მიუხედავად ამისა, ყველაფერი იკარგება. ფსიქოლოგები ამ ფაქტს ბავშვთა ამნეზიას უწოდებენ. ბავშვებს მეხსიერებაში რჩებათ მხოლოდ ის, რის დასახელებაც შეუძლიათ. ავტობიოგრაფიული მეხსიერება ინახავს პირად გამოცდილებას. ის ჟურნალივით ფუნქციონირებს. მასში იწერება ყველაფერი, რაც მნიშვნელოვანია ჩვენს ცხოვრებაში. ამ გზით ავტობიოგრაფიული მეხსიერება ახდენს ჩვენი პიროვნების ფორმირებას. მაგრამ მისი განვითარება დამოკიდებულია მშობლიური ენის შესწავლაზე. და ჩვენი მეხსიერების გააქტიურება მხოლოდ ჩვენი მეტყველებით შეგვიძლია. ბავშვობაში ნასწავლი, რა თქმა უნდა, მართლა არ იკარგება. ის სადღაც ჩვენი გონების სიღრმეში ინახება. უბრალოდ, მისი იქედან ‘ამოღება’ უკვე აღარ შეგვიძლია...- დასანანია, არა?