فارسی » کره ای | ‫55 [پنجاه و پنج]‬ | ‫کار‬

55 [쉰다섯] 일하기

55 [swindaseos] ilhagi

‫شغل شما چیست؟‬	직업이 뭐예요?; jig-eob-i mwoyeyo?
‫شوهر من پزشک است.‬	우리 남편은 의사예요.; uli nampyeon-eun uisayeyo.
‫من نیمه وقت به عنوان پرستار کار می‌کنم.‬	저는 파트타임 간호사예요.; jeoneun pateutaim ganhosayeyo.
‫به زودی حقوق بازنشستگی ما پرداخت می‌شود.‬	우리는 곧 연금을 받을 거예요.; ulineun god yeongeum-eul bad-eul geoyeyo.
‫اما مالیات ها زیاد هستند.‬	하지만 세금이 많아요.; hajiman segeum-i manh-ayo.
‫و بیمه درمانی بالا (زیاد) است).‬	그리고 건강보험이 비싸요.; geuligo geongangboheom-i bissayo.
‫تو می‌خواهی چکاره بشوی؟‬	당신은 나중에 뭐가 되고 싶어요?; dangsin-eun najung-e mwoga doego sip-eoyo?
‫من می‌خواهم مهندس بشوم.‬	저는 엔지니어가 되고 싶어요.; jeoneun enjinieoga doego sip-eoyo.
‫من می‌خواهم به دانشگاه بروم‬	저는 대학에 가고 싶어요.; jeoneun daehag-e gago sip-eoyo.
‫من کارآموز هستم.‬	저는 인턴이에요.; jeoneun inteon-ieyo.
‫درآمدم زیاد نیست.‬	저는 많이 벌지 않아요.; jeoneun manh-i beolji anh-ayo.
‫من خارج از کشور کارآموزی می‌کنم.‬	저는 외국에서 인턴을 해요.; jeoneun oegug-eseo inteon-eul haeyo.
‫این رئیس من است.‬	이분이 제 사장님이에요.; ibun-i je sajangnim-ieyo.
‫من همکارهای مهربانی (خوبی) دارم.‬	저는 좋은 동료들이 있어요.; jeoneun joh-eun donglyodeul-i iss-eoyo.
‫ظهرها همیشه به سلف اداره می‌رویم.‬	우리는 늘 정오에 식당에 가요.; ulineun neul jeong-o-e sigdang-e gayo.
‫من به دنبال کار هستم.‬	저는 일자리를 찾고 있어요.; jeoneun iljalileul chajgo iss-eoyo.
‫یک سال است که بیکارم.‬	저는 실업자가 된 지 이미 일 년 됐어요.; jeoneun sil-eobjaga doen ji imi il nyeon dwaess-eoyo.
‫در این کشور بیکار زیاد است.‬	이 나라에는 실업자가 너무 많아요.; i nala-eneun sil-eobjaga neomu manh-ayo.

‫کلمات بلند، کلمات کوتاه‬

‫طول کلمه به مطالب آموزنده آن بستگی دارد.‬ ‫این نکته را یک مطالعه آمریکایی نشان داده است.‬ ‫پژوهشگران کلماتی را از ده زبان اروپایی مورد بررسی قرار دادند.‬ ‫این کار بوسیله کامپیوتر صورت گرفت.‬ ‫کامپیوتر واژه های مختلف را توسّط یک برنامه تجزبه و تحلیل کرد.‬ ‫در این فرآیند، محتوای آموزنده آن با استفاده از یک فرمول محاسبه گردید.‬ ‫نتایج روشن بود.‬ ‫هرچه یک کلمه کوتاه تر بود، محتوای کمتری را منتقل می کرد.‬ ‫جالب است که، ما از کلمات کوتاه بیشتر از کلمات طولانی استفاده می کنیم.‬ ‫دلیل این امر را می توان در کارآئی سخن یافت.‬ ‫وقتی که ما صحبت می کنیم، بر روی مهم ترین چیز تمرکز می کنیم.‬ ‫بنابراین، کلمات بدون اطلاعات زیاد نباید بیش از حد طولانی باشند.‬ ‫این مسئله تضمین می کند که ما زمان زیادی را بر روی مطالب بی اهمیت صرف نمی کنیم.‬ ‫این همبستگی بین طول و محتوای جمله دارای مزیت دیگری نیز هست.‬ ‫این امر تضمین می کند که محتوای آموزنده همواره یکسان باقی می ماند.‬ ‫بدین معنی که، ما همیشه در یک دوره معین زمانی یک مقدار سخن می گوئیم.‬ ‫به عنوان مثال، ما می توانیم از چند کلمه طولانی استفاده کنیم.‬ ‫امّا، به جای آن می توانیم از کلمات کوتاه زیادی هم استفاده کنیم.‬ ‫این انتخاب ما مهم نیست: محتوای مطلب یکسان باقی می ماند.‬ ‫درنتیجه، سخن ما آهنگ یکنواختی دارد.‬ ‫این مسئله کار شنیدن شنوندگان را آسان تر می کند.‬ ‫اگر همیشه مقدار اطلاعات تغییر کند، این امر کار را دشوار می کند.‬ ‫شنوندگان نمی توانند خود را با سخن ما هماهنگ کنند.‬ ‫درک کلام هم دشوار خواهد شد.‬ ‫کسی که می خواهد سخن او به بهترین وجه درک شود، باید از کلمات کوتاه استفاده کند.‬ ‫زیرا که کلمات کوتاه بهتر از کلمات بلند درک می شوند.‬ ‫بنابراین، اصل این است که: Keep It Short and Simple! (کلام خود را کوتاه و ساده نگه دارید!)‬ ‫به طور خلاصه: KISS!‬