esperanto » pola | 53 [kvindek tri] | Vendejoj

53 [pięćdziesiąt trzy] Sklepy

Ni serĉas sportvendejon.	Szukamy sklepu sportowego.
Ni serĉas viandovendejon.	Szukamy sklepu mięsnego.
Ni serĉas apotekon.	Szukamy apteki.
Ni ja volas aĉeti futbalan pilkon.	Chcielibyśmy / Chciałybyśmy kupić piłkę nożną.
Ni ja volas aĉeti salamon.	Chcielibyśmy / Chciałybyśmy kupić salami.
Ni ja volas aĉeti medikamentojn.	Chcielibyśmy / Chciałybyśmy kupić lekarstwa.
Ni serĉas sportvendejon por aĉeti futbalan pilkon.	Szukamy sklepu sportowego, by kupić piłkę nożną.
Ni serĉas viandovendejon por aĉeti salamon.	Szukamy sklepu mięsnego, by kupić salami.
Ni serĉas apotekon por aĉeti medikamentojn.	Szukamy apteki, by kupić lekarstwa.
Mi serĉas juveliston.	Szukam jubilera.
Mi serĉas fotovendejon.	Szukam sklepu fotograficznego.
Mi serĉas dolĉaĵvendejon.	Szukam cukierni.
Mi ja intencas aĉeti ringon.	Mam zamiar kupić pierścionek.
Mi ja intencas aĉeti filmon.	Mam zamiar kupić film.
Mi ja intencas aĉeti torton.	Mam zamiar kupić tort.
Mi serĉas juveliston por aĉeti ringon.	Szukam jubilera, by kupić pierścionek.
Mi serĉas fotovendejon por aĉeti filmon.	Szukam sklepu fotograficznego, by kupić film.
Mi serĉas dolĉaĵvendejon por aĉeti torton.	Szukam cukierni, by kupić tort.

La memoro bezonas la parolon

La plej multaj homoj memoras sian unuan lernejan tagon. Ili tamen ne plu scias tion, kio antaŭe okazis. Ni havas preskaŭ neniun memoron pri niaj unuaj vivjaroj. Sed kial estas tiel? Kial ni ne memoras tion, kion ni travivis estante beboj? La kialo troviĝas en nia disvolviĝo. La parolkapablo kaj la memorkapablo disvolviĝas preskaŭ samtempe. Kaj por povi ion memori, la homo bezonas la parolkapablon. Tio signifas ke li jam devas havi vortojn por tio, kion li travivas. Sciencistoj efektivigis diversajn testojn kun infanoj. Ili tiuokaze faris interesan malkovron. Ekde kiam la infanoj lernas paroli, ili forgesas ĉion antaŭe okazintan. La eko de la parolo do estas ankaŭ la eko de la memoro. La infanoj multe lernas en la unuaj tri jaroj de sia vivo. Ili ĉiutage travivas novajn aferojn. Ili tiuaĝe ankaŭ faras tre gravas spertojn. Ĉio ĉi malgraŭe perdiĝas. La psiĥologoj nomas tiun fenomenon infana amnezio. Restas nur la aferoj, kiujn la infanoj povas nomi. La personajn spertojn konservas la membiografia memorkapablo. Ĝi funkcias kiel taglibro. En ĝi konserviĝas ĉio, kio gravas por nia vivo. La membiografia memorkapablo do ankaŭ formas nian identecon. Sed ĝia disvolviĝo dependas de la lernado de la gepatra lingvo. Kaj nian memorkapablon ni povas aktivigi nur per nia parolkapablo. Kompreneble ne vere forestas la aferoj, kiujn ni travivis estante beboj. Ili estas konservitaj ie en nia cerbo. Sed ni ne plu povas aliri ilin… vere bedaŭrindas, ĉu ne?