Мовы і прыказкі

У кожнай мове ёсць прыказкі. Таму прыказкі з'яўляюцца важнай часткай нацыянальнай ідэнтычнасці. У прыказках раскрываюцца каштоўнасці і нормы краіны. Іх форма ўсім вядомая і зафіксаваная, г. зн. нязменная. Ўсе прыказкі кароткія і выразныя. Часта ў іх выкарыстоўваюцца метафары. Многія прыказкі таксама маюць паэтычную структуру. Большая частка прыказак дае нам парады або правілы паводзінаў. Але некаторыя прыказкі змяшчаюць выразную крытыку. Таксама ў прыказках часта ўжываюцца стэрэатыпы. Таму яны могуць быць аб умоўных тыповых рысах іншых краін або народаў. Прыказкі маюць доўгую традыцыю. Ужо Арыстоцель хваліў іх і называў сціслымі філасоўскімі творамі. У рыторыцы і літаратуры яны з'яўляюцца важным стылістычным сродкам. Іх асаблівасць у тым, што яны заўжды застаюцца актуальнымі. У лінгвістыцы імі займаецца асобная дысцыпліна. Многія прыказкі існуюць у некалькіх мовах. Пры гэтым яны могуць быць падобныя па лексічнаму складу. Тады людзі, якія гавораць на розных мовах, ужываюць аднолькавыя словы. Bellende Hunde beißen nicht, Perro que ladra no muerde. (ням.-ісп.) Другія прыказкі падобны адна на адну ў семантыцы. Гэта значыць, аднолькавы змест перадаецца іншымі словамі. Appeler un chat un chat, Dire pane al pane e vino al vino. (фр.-іт.) Так прыказкі дапамагаюць нам зразумець іншыя народы і культуры. Самыя цікавыя прыказкі тыя, што можна знайсці па ўсім свеце. Яны аб ‘важных’ тэмах чалавечага жыцця. Гэтыя прыказкі распавядаюць аб вопыце ўсяго чалавецтва. Яны дэманструюць, што мы ўсе падобныя ў незалежнасці ад таго, на якой мовемы размаўляем.