nynorsk » indonesisk | 53 [femtitre] | Butikkar

53 [lima puluh tiga] Toko

Vi leitar etter ein sportsbutikk.	Kami mencari sebuah toko peralatan olahraga.
Vi leitar etter ein slaktarbutikk.	Kami mencari sebuah toko daging.
Vi leitar etter eit apotek.	Kami mencari sebuah apotik.
Vi skal nemleg kjøpe ein fotball.	Kami ingin membeli sebuah bola sepak.
Vi skal nemleg kjøpe salami.	Kami ingin membeli salami.
Vi skal nemleg kjøpe medisinar.	Kami ingin membeli obat-obatan.
Vi leitar etter ein sportsbutikk for å kjøpe ein fotball.	Kami mencari toko peralatan olahraga untuk membeli bola sepak.
Vi leitar etter ein slaktarbutikk for å kjøpe salami.	Kami mencari toko daging untuk membeli salami.
Vi leitar etter eit apotek for å kjøpe medisinar.	Kami mencari apotik untuk membeli obat-obatan.
Eg leitar etter ein gullsmed.	Saya mencari toko perhiasan.
Eg leitar etter ein fotobutikk.	Saya mencari toko peralatan foto.
Eg leitar etter eit konditori.	Saya mencari sebuah toko kue.
Eg har nemleg tenkt å kjøpe ein ring.	Saya berencana membeli sebuah cincin.
Eg har nemleg tenkt å kjøpe ein film.	Saya berencana membeli sebuah film.
Eg har nemleg tenkt å kjøpe ei blautkake.	Saya berencana membeli kue tar.
Eg leitar etter ein gullsmed for å kjøpe ein ring.	Saya mencari sebuah toko perhiasan untuk membeli sebuah cincin.
Eg leitar etter ein fotobutikk for å kjøpe ein film.	Saya mencari sebuah toko peralatan foto untuk membeli sebuah film.
Eg leitar etter eit konditori for å kjøpe ei blautkake.	Saya mencari sebuah toko kue untuk membeli kue tar.

Minnet treng språk

Dei fleste hugsar fyrste skuledagen sin. Men kva som kom før der, hugsar dei ikkje lenger. Frå dei fyrste leveåra våre har vi nesten ikkje noko minne. Men kvifor er det slik? Kvifor kan vi ikkje hugse det vi opplevde som speborn? Grunnen til det ligg i utviklinga vår. Språk og minne utviklar seg omtrent på same tid. Og for å hugse noko, treng mennesket språk. Det tyder at vi må ha ord for det vi opplever. Forskarar har gjennomført ulike testar med born. Då oppdaga dei noko interessant. Så snart born lærer å prate, gløymer dei alt som var før. Starten på språket er altså starten på minnet. I dei tre fyrste leveåra sine lærer born særs mykje. Dei opplever kvar dag nye ting. I denne alderen gjer dei mange viktige erfaringar. Likevel går alt dette tapt. Psykologar kallar dette fenomenet infantil amnesi, barnleg minnetap. Berre dei tinga som barnet kan setje namn på, blir verande. Det sjølvbiografiske minnet lagrar personlege opplevingar. Det fungerer som ei dagbok. Alt som er viktig i livet vårt, blir lagra der. På denne måten formar det sjølvbiografiske minnet identiteten vår. Men denne utviklinga avheng av morsmålslæringa. Og vi kan berre aktivere minnet vårt gjennom språket vårt. Dei tinga vi har opplevd som spebarn, er sjølvsagt ikkje verkeleg borte. Dei er lagra ein stad i hjernen vår. Vi kan berre ikkje få tak i dei meir... - det er vel synd, ikkje sant?