nynorsk » finsk | 53 [femtitre] | Butikkar

53 [viisikymmentäkolme] Kauppoja / liikkeitä

Vi leitar etter ein sportsbutikk.	Etsimme urheiluliikettä.
Vi leitar etter ein slaktarbutikk.	Etsimme lihakauppaa.
Vi leitar etter eit apotek.	Etsimme apteekkia.
Vi skal nemleg kjøpe ein fotball.	Haluamme nimittäin ostaa jalkapallon.
Vi skal nemleg kjøpe salami.	Haluamme nimittäin ostaa meetvurstia.
Vi skal nemleg kjøpe medisinar.	Haluamme nimittäin ostaa lääkkeitä.
Vi leitar etter ein sportsbutikk for å kjøpe ein fotball.	Etsimme urheiluliikettä ostaaksemme jalkapallon.
Vi leitar etter ein slaktarbutikk for å kjøpe salami.	Etsimme lihakauppaa ostaaksemme meetvurstia.
Vi leitar etter eit apotek for å kjøpe medisinar.	Etsimme apteekkia ostaaksemme lääkkeitä.
Eg leitar etter ein gullsmed.	Etsin kultaseppää.
Eg leitar etter ein fotobutikk.	Etsin valokuvaliikettä.
Eg leitar etter eit konditori.	Etsin konditoriaa.
Eg har nemleg tenkt å kjøpe ein ring.	Aion nimittäin ostaa sormuksen.
Eg har nemleg tenkt å kjøpe ein film.	Aion nimittäin ostaa filmirullan.
Eg har nemleg tenkt å kjøpe ei blautkake.	Aion nimittäin ostaa kakun.
Eg leitar etter ein gullsmed for å kjøpe ein ring.	Etsin kultaseppää ostaakseni sormuksen.
Eg leitar etter ein fotobutikk for å kjøpe ein film.	Etsin valokuvaliikettä ostaakseni filmirullan.
Eg leitar etter eit konditori for å kjøpe ei blautkake.	Etsin konditoriaa ostaakseni kakun.

Minnet treng språk

Dei fleste hugsar fyrste skuledagen sin. Men kva som kom før der, hugsar dei ikkje lenger. Frå dei fyrste leveåra våre har vi nesten ikkje noko minne. Men kvifor er det slik? Kvifor kan vi ikkje hugse det vi opplevde som speborn? Grunnen til det ligg i utviklinga vår. Språk og minne utviklar seg omtrent på same tid. Og for å hugse noko, treng mennesket språk. Det tyder at vi må ha ord for det vi opplever. Forskarar har gjennomført ulike testar med born. Då oppdaga dei noko interessant. Så snart born lærer å prate, gløymer dei alt som var før. Starten på språket er altså starten på minnet. I dei tre fyrste leveåra sine lærer born særs mykje. Dei opplever kvar dag nye ting. I denne alderen gjer dei mange viktige erfaringar. Likevel går alt dette tapt. Psykologar kallar dette fenomenet infantil amnesi, barnleg minnetap. Berre dei tinga som barnet kan setje namn på, blir verande. Det sjølvbiografiske minnet lagrar personlege opplevingar. Det fungerer som ei dagbok. Alt som er viktig i livet vårt, blir lagra der. På denne måten formar det sjølvbiografiske minnet identiteten vår. Men denne utviklinga avheng av morsmålslæringa. Og vi kan berre aktivere minnet vårt gjennom språket vårt. Dei tinga vi har opplevd som spebarn, er sjølvsagt ikkje verkeleg borte. Dei er lagra ein stad i hjernen vår. Vi kan berre ikkje få tak i dei meir... - det er vel synd, ikkje sant?