Nederlands » Litouws | 58 [achtenvijftig] | Lichaamsdelen

58 [penkiasdešimt aštuoni] Kūno dalys

Ik ben een man aan het tekenen.	(Aš) piešiu vyrą.
Eerst het hoofd.	Pirmiausia galvą.
De man draagt een hoed.	Vyras nešioja skrybėlę.
Je kan zijn haar niet zien.	Plaukų nematyti.
Je kan ook zijn oren niet zien.	Ausų taip pat nematyti.
Je kan ook zijn rug niet zien.	Nugaros taip pat nematyti.
Ik ben de ogen en de mond aan het tekenen.	(Aš) piešiu akis ir burną.
De man danst en lacht.	Vyras šoka ir juokiasi.
De man heeft een lange neus.	Vyras turi ilgą nosį.
Hij draagt een stok in zijn handen.	Rankose jis laiko lazdą.
Hij draagt ook een sjaal om zijn nek.	Ant kaklo jis užsirišęs šaliką.
Het is winter en het is koud.	Dabar žiema ir šalta.
De armen zijn gespierd.	Rankos stiprios.
De benen zijn ook gespierd.	Kojos taip pat stiprios.
De man is van sneeuw.	Vyras yra iš sniego.
Hij draagt geen broek en geen jas.	Jis nenešioja kelnių ir palto.
Maar de man bevriest niet.	Bet vyrui nešalta.
Hij is een sneeuwman.	Jis yra senis besmegenis.

Is er een universele grammatica?

Als we een taal gaan leren, dan leren we ook de grammatica. Bij kinderen die hun moedertaal leren, gebeurt dit automatisch. Ze realiseren zich niet dat hun hersenen veel verschillende regels leren. Toch gaan ze vanaf het begin hun eigen taal leren. Omdat er vele talen bestaan, is er ook veel grammatica. Maar bestaat er ook een universele grammatica? Deze vraag houdt de wetenschap al een geruime tijd bezig. Nieuwe onderzoeken zouden hier een antwoord op kunnen geven. Maar hersenonderzoekers hebben een interessante ontdekking opgedaan. Ze hebben proefpersonen de grammaticaregels laten leren. Deze proefpersonen waren taalstudenten. Ze hebben Japans of Italiaans geleerd. De helft van de grammatica regels waren verzonnen. Maar de proefpersonen wisten dat niet. Nadat ze klaar waren met het leren werden de zinnen aan de leerlingen gepresenteerd. De proefpersonen moesten beoordelen of de zinnen correct waren. Terwijl ze hun opdracht gingen oplossen, werden hun hersenen geanalyseerd. Dat wil zeggen dat de onderzoekers de activiteit van de hersenen hebben gemeten. Zo konden ze controleren hoe de hersenen op de zinnen gingen reageren. En het lijkt alsof onze hersenen de grammatica herkent! Bij de verwerking van de taal zijn specifieke hersengebieden actief. Hiertoe behoort ook het gebied van Broca. Het bevindt zich in de linker cerebrale. Toen de studenten de echte regels gingen verwerken, was deze zeer actief. Bij de verzonnen regels nam de activiteit echter aanzienlijk af. Het zou ook kunnen zijn dat alle grammatica dezelfde achtergrond hebben. Ze zouden dan allemaal dezelfde principes volgen. En deze principes waren ons al aangeboren ...