Nederlands » Frans | 58 [achtenvijftig] | Lichaamsdelen

58 [cinquante-huit] Les parties du corps

Ik ben een man aan het tekenen.	Je dessine un homme.
Eerst het hoofd.	D’abord, la tête.
De man draagt een hoed.	L’homme porte un chapeau.
Je kan zijn haar niet zien.	On ne voit pas les cheveux.
Je kan ook zijn oren niet zien.	On ne voit pas non plus les oreilles.
Je kan ook zijn rug niet zien.	On ne voit pas non plus le dos.
Ik ben de ogen en de mond aan het tekenen.	Je dessine les yeux et la bouche.
De man danst en lacht.	L’homme danse et rit.
De man heeft een lange neus.	L’homme a un long nez.
Hij draagt een stok in zijn handen.	Il porte une canne dans ses mains.
Hij draagt ook een sjaal om zijn nek.	Il porte également une écharpe autour du cou.
Het is winter en het is koud.	C’est l’hiver et il fait froid.
De armen zijn gespierd.	Les bras sont musclés.
De benen zijn ook gespierd.	Les jambes sont également musclées.
De man is van sneeuw.	C’est un homme fait de neige.
Hij draagt geen broek en geen jas.	Il ne porte ni pantalon, ni manteau.
Maar de man bevriest niet.	Mais cet homme n’a pas froid.
Hij is een sneeuwman.	C’est un bonhomme de neige.

Is er een universele grammatica?

Als we een taal gaan leren, dan leren we ook de grammatica. Bij kinderen die hun moedertaal leren, gebeurt dit automatisch. Ze realiseren zich niet dat hun hersenen veel verschillende regels leren. Toch gaan ze vanaf het begin hun eigen taal leren. Omdat er vele talen bestaan, is er ook veel grammatica. Maar bestaat er ook een universele grammatica? Deze vraag houdt de wetenschap al een geruime tijd bezig. Nieuwe onderzoeken zouden hier een antwoord op kunnen geven. Maar hersenonderzoekers hebben een interessante ontdekking opgedaan. Ze hebben proefpersonen de grammaticaregels laten leren. Deze proefpersonen waren taalstudenten. Ze hebben Japans of Italiaans geleerd. De helft van de grammatica regels waren verzonnen. Maar de proefpersonen wisten dat niet. Nadat ze klaar waren met het leren werden de zinnen aan de leerlingen gepresenteerd. De proefpersonen moesten beoordelen of de zinnen correct waren. Terwijl ze hun opdracht gingen oplossen, werden hun hersenen geanalyseerd. Dat wil zeggen dat de onderzoekers de activiteit van de hersenen hebben gemeten. Zo konden ze controleren hoe de hersenen op de zinnen gingen reageren. En het lijkt alsof onze hersenen de grammatica herkent! Bij de verwerking van de taal zijn specifieke hersengebieden actief. Hiertoe behoort ook het gebied van Broca. Het bevindt zich in de linker cerebrale. Toen de studenten de echte regels gingen verwerken, was deze zeer actief. Bij de verzonnen regels nam de activiteit echter aanzienlijk af. Het zou ook kunnen zijn dat alle grammatica dezelfde achtergrond hebben. Ze zouden dan allemaal dezelfde principes volgen. En deze principes waren ons al aangeboren ...