polski » fiński | 53 [pięćdziesiąt trzy] | Sklepy

53 [viisikymmentäkolme] Kauppoja / liikkeitä

Szukamy sklepu sportowego.	Etsimme urheiluliikettä.
Szukamy sklepu mięsnego.	Etsimme lihakauppaa.
Szukamy apteki.	Etsimme apteekkia.
Chcielibyśmy / Chciałybyśmy kupić piłkę nożną.	Haluamme nimittäin ostaa jalkapallon.
Chcielibyśmy / Chciałybyśmy kupić salami.	Haluamme nimittäin ostaa meetvurstia.
Chcielibyśmy / Chciałybyśmy kupić lekarstwa.	Haluamme nimittäin ostaa lääkkeitä.
Szukamy sklepu sportowego, by kupić piłkę nożną.	Etsimme urheiluliikettä ostaaksemme jalkapallon.
Szukamy sklepu mięsnego, by kupić salami.	Etsimme lihakauppaa ostaaksemme meetvurstia.
Szukamy apteki, by kupić lekarstwa.	Etsimme apteekkia ostaaksemme lääkkeitä.
Szukam jubilera.	Etsin kultaseppää.
Szukam sklepu fotograficznego.	Etsin valokuvaliikettä.
Szukam cukierni.	Etsin konditoriaa.
Mam zamiar kupić pierścionek.	Aion nimittäin ostaa sormuksen.
Mam zamiar kupić film.	Aion nimittäin ostaa filmirullan.
Mam zamiar kupić tort.	Aion nimittäin ostaa kakun.
Szukam jubilera, by kupić pierścionek.	Etsin kultaseppää ostaakseni sormuksen.
Szukam sklepu fotograficznego, by kupić film.	Etsin valokuvaliikettä ostaakseni filmirullan.
Szukam cukierni, by kupić tort.	Etsin konditoriaa ostaakseni kakun.

Pamięć potrzebuje języka

Swój pierwszy dzień w szkole pamięta wielu ludzi. To, co było przedtem, nie pamiętamy. Z pierwszych naszych lat życia nie mamy prawie żadnych wspomnień. Dlaczego tak jest? Dlaczego nie pamiętamy tego, co przeżyliśmy jako małe dzieci? Powód jest w naszym rozwoju. Język i pamięć rozwijają się prawie w tym samym czasie. I żeby móc sobie coś przypomnieć, człowiek potrzebuje języka. To znaczy, że na to, co przeżył, musi mieć słowa. Naukowcy przeprowadzili z dziećmi różne testy. Doszli przy tym do interesującego odkrycia. Jak tylko dzieci uczą się mówić, zapominają wszystko, co było przedtem. Początek języka jest więc też początkiem pamięci. W pierwszych trzech latach swojego życia dzieci uczą się bardzo dużo. Każdego dnia przeżywają nowe rzeczy. W tym wieku zbierają też wiele ważnych doświadczeń. Mimo to wszystko to przepada. Psycholodzy określają ten fenomen jako infantylna amnezja. Tylko te rzeczy, które dzieci mogą nazwać, zostają. Osobiste przeżycia zachowuje pamięć autobiograficzna. Funkcjonuje ona jak pamiętnik. Zachowane jest w niej wszystko to, co jest ważne w naszym życiu. W ten sposób pamięć autobiograficzna kształtuje też naszą tożsamość. Jej rozwój zależy od nauki języka ojczystego. I tylko przez nasz język możemy uaktywownić naszą pamięć. Rzeczy, które przeżyliśmy jako małe dzieci, oczywiście nie odeszły naprawdę. Są gdzieś zapisane w naszym mózgu. Nie możemy ich jednak odtworzyć… – wielka szkoda, prawda?