Türkçe » Fince | 53 [elli üç] | Mağazalar

53 [viisikymmentäkolme] Kauppoja / liikkeitä

Bir spor mağazası arıyoruz.	Etsimme urheiluliikettä.
Bir kasap arıyoruz.	Etsimme lihakauppaa.
Bir eczane arıyoruz.	Etsimme apteekkia.
Zira bir futbol topu satın almak istiyoruz.	Haluamme nimittäin ostaa jalkapallon.
Zira salam satın almak istiyoruz.	Haluamme nimittäin ostaa meetvurstia.
Zira ilaç satın almak istiyoruz.	Haluamme nimittäin ostaa lääkkeitä.
Futbol topu satın almak için spor mağazası arıyoruz.	Etsimme urheiluliikettä ostaaksemme jalkapallon.
Salam satın almak için kasap arıyoruz.	Etsimme lihakauppaa ostaaksemme meetvurstia.
İlaç satın almak için eczane arıyoruz.	Etsimme apteekkia ostaaksemme lääkkeitä.
Bir kuyumcu arıyorum.	Etsin kultaseppää.
Bir fotoğrafçı arıyorum.	Etsin valokuvaliikettä.
Bir pastane arıyorum.	Etsin konditoriaa.
Çünkü bir yüzük satın almayı düşünüyorum.	Aion nimittäin ostaa sormuksen.
Çünkü bir film satın almayı düşünüyorum.	Aion nimittäin ostaa filmirullan.
Çünkü bir pasta almayı düşünüyorum.	Aion nimittäin ostaa kakun.
Bir yüzük satın almak için kuyumcu arıyorum.	Etsin kultaseppää ostaakseni sormuksen.
Bir film satın almak için fotoğrafçı arıyorum.	Etsin valokuvaliikettä ostaakseni filmirullan.
Bir pasta satın almak için pastane arıyorum.	Etsin konditoriaa ostaakseni kakun.

Hatıranın dile ihtiyacı var

Okulunun ilk gününü birçok insan hatırlar. Ondan önce olanları ama artık bilmemektedirler. Hayatımızın ilk yıllarını çok az hatırlarız. Peki neden bu böyledir? Neden bebekken yaşadıklarımızı hatırlamayız? Bunun sebebi gelişimimizde yatar.. Dil ve zihin hemen hemen aynı anda gelişirler. Ve birşeyi hatırlayabilmek için insanlar dile ihtiyaç duymaktadırlar. Bu, yaşadıklarını anlayabilmeleri için dile ihtiyaç olduğunu gösterir. Bilimciler çocuklar üzerinde birçok çalışma gerçekleştirdiler. Bunu yaparken ilginç bir durum keşf ederler. Çocuklar dil öğrenirken önceden yaşadıkları herşeyi unuturlar. Bu durumda dili öğrenme başlangıcı, hatıraların da başlangıcıdır. Çocuklar hayatlarının ilk üç yılında çok şey öğrenirler. Her gün yeni bir şey yaşarlar. Bu yaşda aynı zamanda birçok önemli tecrübler de edinmektedirler. Yine de her biri yok olup gidiyor. Piskologlar bu durumu, çocukça hafıza kayıbı olarak adlandırmaktadırlar. Sadece adını söyleyebildikleri şeyler baki kalıyor. Kişisel deneyimleri ise otobiyografik bellek hafızasına alıyor. Tıpkı bir günlük gibi çalışıyor. Hayatımızda gerekli olan herşey oraya kayıt ediliyor. Bu durumda otobiyografik belleğimiz kişiliğimizi de şekillendirmektedir. Gelişimi ise anadılımızı öğrenmemize bağlıdır. Ve sadece dilimiz aracılığı ile hafızamızı canlandırabiliriz. Elbette bebek olarak edindiğimiz bilgiler tamamen kayıp olmuyor. Beynimizin bir yerinde kayıtlı kalıyorlar. Ama onları tekrar çağıramıyoruz…- Çok üzücü, değil mi?