polski » indonezyjski | 53 [pięćdziesiąt trzy] | Sklepy

53 [lima puluh tiga] Toko

Szukamy sklepu sportowego.	Kami mencari sebuah toko peralatan olahraga.
Szukamy sklepu mięsnego.	Kami mencari sebuah toko daging.
Szukamy apteki.	Kami mencari sebuah apotik.
Chcielibyśmy / Chciałybyśmy kupić piłkę nożną.	Kami ingin membeli sebuah bola sepak.
Chcielibyśmy / Chciałybyśmy kupić salami.	Kami ingin membeli salami.
Chcielibyśmy / Chciałybyśmy kupić lekarstwa.	Kami ingin membeli obat-obatan.
Szukamy sklepu sportowego, by kupić piłkę nożną.	Kami mencari toko peralatan olahraga untuk membeli bola sepak.
Szukamy sklepu mięsnego, by kupić salami.	Kami mencari toko daging untuk membeli salami.
Szukamy apteki, by kupić lekarstwa.	Kami mencari apotik untuk membeli obat-obatan.
Szukam jubilera.	Saya mencari toko perhiasan.
Szukam sklepu fotograficznego.	Saya mencari toko peralatan foto.
Szukam cukierni.	Saya mencari sebuah toko kue.
Mam zamiar kupić pierścionek.	Saya berencana membeli sebuah cincin.
Mam zamiar kupić film.	Saya berencana membeli sebuah film.
Mam zamiar kupić tort.	Saya berencana membeli kue tar.
Szukam jubilera, by kupić pierścionek.	Saya mencari sebuah toko perhiasan untuk membeli sebuah cincin.
Szukam sklepu fotograficznego, by kupić film.	Saya mencari sebuah toko peralatan foto untuk membeli sebuah film.
Szukam cukierni, by kupić tort.	Saya mencari sebuah toko kue untuk membeli kue tar.

Pamięć potrzebuje języka

Swój pierwszy dzień w szkole pamięta wielu ludzi. To, co było przedtem, nie pamiętamy. Z pierwszych naszych lat życia nie mamy prawie żadnych wspomnień. Dlaczego tak jest? Dlaczego nie pamiętamy tego, co przeżyliśmy jako małe dzieci? Powód jest w naszym rozwoju. Język i pamięć rozwijają się prawie w tym samym czasie. I żeby móc sobie coś przypomnieć, człowiek potrzebuje języka. To znaczy, że na to, co przeżył, musi mieć słowa. Naukowcy przeprowadzili z dziećmi różne testy. Doszli przy tym do interesującego odkrycia. Jak tylko dzieci uczą się mówić, zapominają wszystko, co było przedtem. Początek języka jest więc też początkiem pamięci. W pierwszych trzech latach swojego życia dzieci uczą się bardzo dużo. Każdego dnia przeżywają nowe rzeczy. W tym wieku zbierają też wiele ważnych doświadczeń. Mimo to wszystko to przepada. Psycholodzy określają ten fenomen jako infantylna amnezja. Tylko te rzeczy, które dzieci mogą nazwać, zostają. Osobiste przeżycia zachowuje pamięć autobiograficzna. Funkcjonuje ona jak pamiętnik. Zachowane jest w niej wszystko to, co jest ważne w naszym życiu. W ten sposób pamięć autobiograficzna kształtuje też naszą tożsamość. Jej rozwój zależy od nauki języka ojczystego. I tylko przez nasz język możemy uaktywownić naszą pamięć. Rzeczy, które przeżyliśmy jako małe dzieci, oczywiście nie odeszły naprawdę. Są gdzieś zapisane w naszym mózgu. Nie możemy ich jednak odtworzyć… – wielka szkoda, prawda?