polski » francuski | 65 [sześćdziesiąt pięć] | Przeczenie 2

65 [soixante-cinq] Négation 2

Czy ten pierścionek jest drogi?	Est-ce que la bague est chère ?
Nie, kosztuje tylko sto euro.	Non, elle ne coûte que cent Euro.
Ale ja mam tylko pięćdziesiąt.	Mais, j’en ai seulement cinquante.
Jesteś już gotowy / gotowa?	As-tu déjà terminé ?
Nie, jeszcze nie.	Non, pas encore.
Ale zaraz będę gotowy / gotowa.	Mais j’aurais bientôt fini.
Chciałbyś / Chciałabyś jeszcze zupę?	Veux-tu encore de la soupe ?
Nie, więcej już nie chcę.	Non, je n’en veux plus.
Ale chcę jeszcze loda.	Mais, encore une glace.
Długo już tu mieszkasz?	Habites-tu depuis longtemps ici ?
Nie, dopiero miesiąc.	Non, juste un mois.
Ale znam już wielu ludzi.	Mais je connais déjà beaucoup de personnes.
Jedziesz jutro do domu?	Vas-tu à la maison demain ?
Nie, dopiero w weekend.	Non, seulement en week-end.
Ale wracam już w niedzielę.	Mais je rentre déjà dimanche.
Czy twoja córka jest już dorosła?	Est-ce que ta fille est déjà une adulte ?
Nie, ona ma dopiero siedemnaście lat.	Non, elle a seulement dix-sept ans.
Ale ma już chłopaka.	Mais elle a déjà un petit ami.

Genetyczna mutacja umożliwia mówienie

Ze wszystkich istot żyjących na świecie mówić może tylko człowiek. To różni go od zwierząt i roślin. Oczywiście również zwierzęta i rośliny komunikują się wzajemnie. Nie władają jednak złożonym językiem sylab. Dlaczego zatem człowiek może mówić? Do mówienia potrzebne są określone cechy organiczne. Te fizyczne właściwości znajdują się tylko u ludzi. Nie jest jednak oczywiste, że on je rozwinął. W ewolucji nic nie zdarza się bez powodu. Kiedyś człowiek zaczął mówić. Kiedy to było dokładnie, jeszcze nie wiadomo. Musiało się jednak coś zdarzyć, co dało człowiekowi mowę. Naukowcy twierdzą, że odpowiedzialna za to jest genetyczna mutacja. Antropolodzy porównali materiał genetyczny różnych istot żyjących. Wiadomo, że określony gen wpływa na język. Ludzie, u których jest on uszkodzony, mają problemy z mówieniem. Nie potrafią się dobrze wyrazić i gorzej rozumieją słowa. Gen ten badano u ludzi, małp i mysz. U ludzi i szympansów są one bardzo podobne. Można rozpoznać tylko dwie małe różnice. Różnice te są jednak dostrzegalne w mózgu. Wraz z innymi genami wpływają na określone aktywności mózgu. Dzięki temu człowiek potrafi mówić, małpa nie. Jednak zagadka ludzkiego języka jest przez to jeszcze nie rozwiązana. Sama mutacja genu nie wystarcza bowiem, by móc mówić. Naukowcy wszczepili ludzką odmianę genu myszom. A te nie potrafiły mówić… Ich pisk miał jednak inny dźwięk!