nynorsk » estisk | 53 [femtitre] | Butikkar

53 [viiskümmend kolm] Kauplused

Vi leitar etter ein sportsbutikk.	Me otsime spordipoodi.
Vi leitar etter ein slaktarbutikk.	Me otsime lihunikuäri.
Vi leitar etter eit apotek.	Me otsime apteeki.
Vi skal nemleg kjøpe ein fotball.	Me soovime nimelt jalgpalli osta.
Vi skal nemleg kjøpe salami.	Me soovime nimelt salaamit osta.
Vi skal nemleg kjøpe medisinar.	Me soovime nimelt ravimeid osta.
Vi leitar etter ein sportsbutikk for å kjøpe ein fotball.	Me otsime spordipoodi, et jalgpalli osta.
Vi leitar etter ein slaktarbutikk for å kjøpe salami.	Me otsime lihunikuäri, et salaamit osta.
Vi leitar etter eit apotek for å kjøpe medisinar.	Me otsime apteeki, et ravimeid osta.
Eg leitar etter ein gullsmed.	Ma otsin juveliiri.
Eg leitar etter ein fotobutikk.	Ma otsin fotopoodi.
Eg leitar etter eit konditori.	Ma otsin kondiitrit.
Eg har nemleg tenkt å kjøpe ein ring.	Mul on nimelt plaanis sõrmus osta.
Eg har nemleg tenkt å kjøpe ein film.	Mul on nimelt plaanis film osta.
Eg har nemleg tenkt å kjøpe ei blautkake.	Mul on nimelt paanis tort osta.
Eg leitar etter ein gullsmed for å kjøpe ein ring.	Ma otsin juveliiri, et sõrmust osta.
Eg leitar etter ein fotobutikk for å kjøpe ein film.	Ma otsin fotopoodi, et filmi osta.
Eg leitar etter eit konditori for å kjøpe ei blautkake.	Ma otsin kondiitrit, et torti osta.

Minnet treng språk

Dei fleste hugsar fyrste skuledagen sin. Men kva som kom før der, hugsar dei ikkje lenger. Frå dei fyrste leveåra våre har vi nesten ikkje noko minne. Men kvifor er det slik? Kvifor kan vi ikkje hugse det vi opplevde som speborn? Grunnen til det ligg i utviklinga vår. Språk og minne utviklar seg omtrent på same tid. Og for å hugse noko, treng mennesket språk. Det tyder at vi må ha ord for det vi opplever. Forskarar har gjennomført ulike testar med born. Då oppdaga dei noko interessant. Så snart born lærer å prate, gløymer dei alt som var før. Starten på språket er altså starten på minnet. I dei tre fyrste leveåra sine lærer born særs mykje. Dei opplever kvar dag nye ting. I denne alderen gjer dei mange viktige erfaringar. Likevel går alt dette tapt. Psykologar kallar dette fenomenet infantil amnesi, barnleg minnetap. Berre dei tinga som barnet kan setje namn på, blir verande. Det sjølvbiografiske minnet lagrar personlege opplevingar. Det fungerer som ei dagbok. Alt som er viktig i livet vårt, blir lagra der. På denne måten formar det sjølvbiografiske minnet identiteten vår. Men denne utviklinga avheng av morsmålslæringa. Og vi kan berre aktivere minnet vårt gjennom språket vårt. Dei tinga vi har opplevd som spebarn, er sjølvsagt ikkje verkeleg borte. Dei er lagra ein stad i hjernen vår. Vi kan berre ikkje få tak i dei meir... - det er vel synd, ikkje sant?