Türkçe » Endonezyaca | 53 [elli üç] | Mağazalar

53 [lima puluh tiga] Toko

Bir spor mağazası arıyoruz.	Kami mencari sebuah toko peralatan olahraga.
Bir kasap arıyoruz.	Kami mencari sebuah toko daging.
Bir eczane arıyoruz.	Kami mencari sebuah apotik.
Zira bir futbol topu satın almak istiyoruz.	Kami ingin membeli sebuah bola sepak.
Zira salam satın almak istiyoruz.	Kami ingin membeli salami.
Zira ilaç satın almak istiyoruz.	Kami ingin membeli obat-obatan.
Futbol topu satın almak için spor mağazası arıyoruz.	Kami mencari toko peralatan olahraga untuk membeli bola sepak.
Salam satın almak için kasap arıyoruz.	Kami mencari toko daging untuk membeli salami.
İlaç satın almak için eczane arıyoruz.	Kami mencari apotik untuk membeli obat-obatan.
Bir kuyumcu arıyorum.	Saya mencari toko perhiasan.
Bir fotoğrafçı arıyorum.	Saya mencari toko peralatan foto.
Bir pastane arıyorum.	Saya mencari sebuah toko kue.
Çünkü bir yüzük satın almayı düşünüyorum.	Saya berencana membeli sebuah cincin.
Çünkü bir film satın almayı düşünüyorum.	Saya berencana membeli sebuah film.
Çünkü bir pasta almayı düşünüyorum.	Saya berencana membeli kue tar.
Bir yüzük satın almak için kuyumcu arıyorum.	Saya mencari sebuah toko perhiasan untuk membeli sebuah cincin.
Bir film satın almak için fotoğrafçı arıyorum.	Saya mencari sebuah toko peralatan foto untuk membeli sebuah film.
Bir pasta satın almak için pastane arıyorum.	Saya mencari sebuah toko kue untuk membeli kue tar.

Hatıranın dile ihtiyacı var

Okulunun ilk gününü birçok insan hatırlar. Ondan önce olanları ama artık bilmemektedirler. Hayatımızın ilk yıllarını çok az hatırlarız. Peki neden bu böyledir? Neden bebekken yaşadıklarımızı hatırlamayız? Bunun sebebi gelişimimizde yatar.. Dil ve zihin hemen hemen aynı anda gelişirler. Ve birşeyi hatırlayabilmek için insanlar dile ihtiyaç duymaktadırlar. Bu, yaşadıklarını anlayabilmeleri için dile ihtiyaç olduğunu gösterir. Bilimciler çocuklar üzerinde birçok çalışma gerçekleştirdiler. Bunu yaparken ilginç bir durum keşf ederler. Çocuklar dil öğrenirken önceden yaşadıkları herşeyi unuturlar. Bu durumda dili öğrenme başlangıcı, hatıraların da başlangıcıdır. Çocuklar hayatlarının ilk üç yılında çok şey öğrenirler. Her gün yeni bir şey yaşarlar. Bu yaşda aynı zamanda birçok önemli tecrübler de edinmektedirler. Yine de her biri yok olup gidiyor. Piskologlar bu durumu, çocukça hafıza kayıbı olarak adlandırmaktadırlar. Sadece adını söyleyebildikleri şeyler baki kalıyor. Kişisel deneyimleri ise otobiyografik bellek hafızasına alıyor. Tıpkı bir günlük gibi çalışıyor. Hayatımızda gerekli olan herşey oraya kayıt ediliyor. Bu durumda otobiyografik belleğimiz kişiliğimizi de şekillendirmektedir. Gelişimi ise anadılımızı öğrenmemize bağlıdır. Ve sadece dilimiz aracılığı ile hafızamızı canlandırabiliriz. Elbette bebek olarak edindiğimiz bilgiler tamamen kayıp olmuyor. Beynimizin bir yerinde kayıtlı kalıyorlar. Ama onları tekrar çağıramıyoruz…- Çok üzücü, değil mi?