polski » norweski - Nynorsk | 65 [sześćdziesiąt pięć] | Przeczenie 2

65 [sekstifem] Nekting 2

Czy ten pierścionek jest drogi	Er den ringen dyr?
Nie, kosztuje tylko sto euro.	Nei, han kostar berre hundre euro.
Ale ja mam tylko pięćdziesiąt.	Men eg har berre femti.
Jesteś już gotowy / gotowa	Er du ferdig?
Nie, jeszcze nie.	Nei, ikkje enno.
Ale zaraz będę gotowy / gotowa.	Men eg er snart ferdig.
Chciałbyś / Chciałabyś jeszcze zupę	Vil du ha meir suppe?
Nie, więcej już nie chcę.	Nei takk, eg vil ikkje ha meir.
Ale chcę jeszcze loda.	Men eg vil ha meir is.
Długo już tu mieszkasz	Har du budd her lenge?
Nie, dopiero miesiąc.	Nei, berre ein månad.
Ale znam już wielu ludzi.	Men eg kjenner mange folk alt.
Jedziesz jutro do domu	Køyrer du heim i morgon?
Nie, dopiero w weekend.	Nei, ikkje før i helga.
Ale wracam już w niedzielę.	Men eg kjem tilbake alt på sundagen.
Czy twoja córka jest już dorosła	Er dottera di vaksen?
Nie, ona ma dopiero siedemnaście lat.	Nei, ho er berre sytten.
Ale ma już chłopaka.	Men ho har allereie ein kjærast.

Genetyczna mutacja umożliwia mówienie

Ze wszystkich istot żyjących na świecie mówić może tylko człowiek. To różni go od zwierząt i roślin. Oczywiście również zwierzęta i rośliny komunikują się wzajemnie. Nie władają jednak złożonym językiem sylab. Dlaczego zatem człowiek może mówić? Do mówienia potrzebne są określone cechy organiczne. Te fizyczne właściwości znajdują się tylko u ludzi. Nie jest jednak oczywiste, że on je rozwinął. W ewolucji nic nie zdarza się bez powodu. Kiedyś człowiek zaczął mówić. Kiedy to było dokładnie, jeszcze nie wiadomo. Musiało się jednak coś zdarzyć, co dało człowiekowi mowę. Naukowcy twierdzą, że odpowiedzialna za to jest genetyczna mutacja. Antropolodzy porównali materiał genetyczny różnych istot żyjących. Wiadomo, że określony gen wpływa na język. Ludzie, u których jest on uszkodzony, mają problemy z mówieniem. Nie potrafią się dobrze wyrazić i gorzej rozumieją słowa. Gen ten badano u ludzi, małp i mysz. U ludzi i szympansów są one bardzo podobne. Można rozpoznać tylko dwie małe różnice. Różnice te są jednak dostrzegalne w mózgu. Wraz z innymi genami wpływają na określone aktywności mózgu. Dzięki temu człowiek potrafi mówić, małpa nie. Jednak zagadka ludzkiego języka jest przez to jeszcze nie rozwiązana. Sama mutacja genu nie wystarcza bowiem, by móc mówić. Naukowcy wszczepili ludzką odmianę genu myszom. A te nie potrafiły mówić… Ich pisk miał jednak inny dźwięk!