nynorsk » litauisk | 53 [femtitre] | Butikkar

53 [penkiasdešimt trys] Parduotuvės

Vi leitar etter ein sportsbutikk.	(Mes) ieškome sporto prekių parduotuvės.
Vi leitar etter ein slaktarbutikk.	(Mes) ieškome mėsos parduotuvės.
Vi leitar etter eit apotek.	(Mes) ieškome vaistinės.
Vi skal nemleg kjøpe ein fotball.	(Mes) norėtume pirkti futbolo kamuolį.
Vi skal nemleg kjøpe salami.	(Mes) norėtume pirkti rūkytos dešros.
Vi skal nemleg kjøpe medisinar.	(Mes) norėtume pirkti vaistų.
Vi leitar etter ein sportsbutikk for å kjøpe ein fotball.	(Mes) ieškome sporto prekių parduotuvės, nes norime pirkti futbolo kamuolį.
Vi leitar etter ein slaktarbutikk for å kjøpe salami.	(Mes) ieškome mėsos parduotuvės, nes norime pirkti rūkytos dešros.
Vi leitar etter eit apotek for å kjøpe medisinar.	(Mes) ieškome vaistinės, nes norime pirkti vaistų.
Eg leitar etter ein gullsmed.	(Aš) ieškau juvelyro.
Eg leitar etter ein fotobutikk.	(Aš) ieškau fotoprekių parduotuvės.
Eg leitar etter eit konditori.	(Aš) ieškau konditerijos parduotuvės.
Eg har nemleg tenkt å kjøpe ein ring.	(Aš) žadu pirkti žiedą.
Eg har nemleg tenkt å kjøpe ein film.	(Aš) žadu pirkti filmavimo juostą.
Eg har nemleg tenkt å kjøpe ei blautkake.	(Aš) žadu pirkti tortą.
Eg leitar etter ein gullsmed for å kjøpe ein ring.	(Aš) ieškau juvelyro, nes noriu pirkti žiedą.
Eg leitar etter ein fotobutikk for å kjøpe ein film.	(Aš) ieškau fotoprekių parduotuvės, nes noriu pirkti filmavimo juostą.
Eg leitar etter eit konditori for å kjøpe ei blautkake.	(Aš) ieškau konditerijos parduotuvės, nes noriu pirkti tortą.

Minnet treng språk

Dei fleste hugsar fyrste skuledagen sin. Men kva som kom før der, hugsar dei ikkje lenger. Frå dei fyrste leveåra våre har vi nesten ikkje noko minne. Men kvifor er det slik? Kvifor kan vi ikkje hugse det vi opplevde som speborn? Grunnen til det ligg i utviklinga vår. Språk og minne utviklar seg omtrent på same tid. Og for å hugse noko, treng mennesket språk. Det tyder at vi må ha ord for det vi opplever. Forskarar har gjennomført ulike testar med born. Då oppdaga dei noko interessant. Så snart born lærer å prate, gløymer dei alt som var før. Starten på språket er altså starten på minnet. I dei tre fyrste leveåra sine lærer born særs mykje. Dei opplever kvar dag nye ting. I denne alderen gjer dei mange viktige erfaringar. Likevel går alt dette tapt. Psykologar kallar dette fenomenet infantil amnesi, barnleg minnetap. Berre dei tinga som barnet kan setje namn på, blir verande. Det sjølvbiografiske minnet lagrar personlege opplevingar. Det fungerer som ei dagbok. Alt som er viktig i livet vårt, blir lagra der. På denne måten formar det sjølvbiografiske minnet identiteten vår. Men denne utviklinga avheng av morsmålslæringa. Og vi kan berre aktivere minnet vårt gjennom språket vårt. Dei tinga vi har opplevd som spebarn, er sjølvsagt ikkje verkeleg borte. Dei er lagra ein stad i hjernen vår. Vi kan berre ikkje få tak i dei meir... - det er vel synd, ikkje sant?