Türkçe » Almanca | 53 [elli üç] | Mağazalar

53 [dreiundfünfzig] Geschäfte

Bir spor mağazası arıyoruz.	Wir suchen ein Sportgeschäft.
Bir kasap arıyoruz.	Wir suchen eine Fleischerei.
Bir eczane arıyoruz.	Wir suchen eine Apotheke.
Zira bir futbol topu satın almak istiyoruz.	Wir möchten nämlich einen Fußball kaufen.
Zira salam satın almak istiyoruz.	Wir möchten nämlich Salami kaufen.
Zira ilaç satın almak istiyoruz.	Wir möchten nämlich Medikamente kaufen.
Futbol topu satın almak için spor mağazası arıyoruz.	Wir suchen ein Sportgeschäft, um einen Fußball zu kaufen.
Salam satın almak için kasap arıyoruz.	Wir suchen eine Fleischerei, um Salami zu kaufen.
İlaç satın almak için eczane arıyoruz.	Wir suchen eine Apotheke, um Medikamente zu kaufen.
Bir kuyumcu arıyorum.	Ich suche einen Juwelier.
Bir fotoğrafçı arıyorum.	Ich suche ein Fotogeschäft.
Bir pastane arıyorum.	Ich suche eine Konditorei.
Çünkü bir yüzük satın almayı düşünüyorum.	Ich habe nämlich vor, einen Ring zu kaufen.
Çünkü bir film satın almayı düşünüyorum.	Ich habe nämlich vor, einen Film zu kaufen.
Çünkü bir pasta almayı düşünüyorum.	Ich habe nämlich vor, eine Torte zu kaufen.
Bir yüzük satın almak için kuyumcu arıyorum.	Ich suche einen Juwelier, um einen Ring zu kaufen.
Bir film satın almak için fotoğrafçı arıyorum.	Ich suche ein Fotogeschäft, um einen Film zu kaufen.
Bir pasta satın almak için pastane arıyorum.	Ich suche eine Konditorei, um eine Torte zu kaufen.

Hatıranın dile ihtiyacı var

Okulunun ilk gününü birçok insan hatırlar. Ondan önce olanları ama artık bilmemektedirler. Hayatımızın ilk yıllarını çok az hatırlarız. Peki neden bu böyledir? Neden bebekken yaşadıklarımızı hatırlamayız? Bunun sebebi gelişimimizde yatar.. Dil ve zihin hemen hemen aynı anda gelişirler. Ve birşeyi hatırlayabilmek için insanlar dile ihtiyaç duymaktadırlar. Bu, yaşadıklarını anlayabilmeleri için dile ihtiyaç olduğunu gösterir. Bilimciler çocuklar üzerinde birçok çalışma gerçekleştirdiler. Bunu yaparken ilginç bir durum keşf ederler. Çocuklar dil öğrenirken önceden yaşadıkları herşeyi unuturlar. Bu durumda dili öğrenme başlangıcı, hatıraların da başlangıcıdır. Çocuklar hayatlarının ilk üç yılında çok şey öğrenirler. Her gün yeni bir şey yaşarlar. Bu yaşda aynı zamanda birçok önemli tecrübler de edinmektedirler. Yine de her biri yok olup gidiyor. Piskologlar bu durumu, çocukça hafıza kayıbı olarak adlandırmaktadırlar. Sadece adını söyleyebildikleri şeyler baki kalıyor. Kişisel deneyimleri ise otobiyografik bellek hafızasına alıyor. Tıpkı bir günlük gibi çalışıyor. Hayatımızda gerekli olan herşey oraya kayıt ediliyor. Bu durumda otobiyografik belleğimiz kişiliğimizi de şekillendirmektedir. Gelişimi ise anadılımızı öğrenmemize bağlıdır. Ve sadece dilimiz aracılığı ile hafızamızı canlandırabiliriz. Elbette bebek olarak edindiğimiz bilgiler tamamen kayıp olmuyor. Beynimizin bir yerinde kayıtlı kalıyorlar. Ama onları tekrar çağıramıyoruz…- Çok üzücü, değil mi?